StillemeditatieJalics

Toen mijn geestelijke begeleidster mij uitnodigde om meditatie te beoefenen in de vorm van de contemplatieve oefeningen reageerde ik aanvankelijk met angst en twijfels: hoe kan ik sessies van 25 minuten stil blijven zitten zonder te verroeren, een spring-in-’t veld zoals ik? En dat gedurende een heel weekend of acht volle dagen!!? Ik wist niet waaraan ik begon, maar waagde de sprong. Het stil zitten lukte beter dan ik had verwacht. Wat mij op de weg heeft gebracht en gehouden is een diep innerlijk verlangen dat bleef aanhouden. Later kon ik het beter omschrijven als een verlangen naar innerlijke rust en verbondenheid waar ik onbewust al lang naar op zoek was en nergens had kunnen vinden. De grote waaier aan ontspanningsmogelijkheden, methodes allerhande voor zelfontplooiing uit het verleden lieten mij steeds onvoldaan achter. Het innerlijk verlangen daarentegen doet mij nog steeds verder gaan. Eén ding is zeker: ik kan en wil nooit meer terug. De weg zelf is eenvoudig, maar er is toch een dosis discipline voor nodig. Als ik het alleen had moeten klaren, dan was ik al lang gestopt. Op de weg kwam ik echter meer en meer in contact met mezelf door te leren waarnemen. Door de uitnodiging om ook veel in de natuur te vertoeven en mij bewust met mijn zintuigen te richten op de schepping, ging ik ook beseffen hoe verbonden ik ben en wilde zijn met de Schepper. Zo weet ik nu met innerlijke zekerheid dat geestelijke groei en omgevormd worden met en door Hem gebeurt. Ik kan alleen maar dankbaar terug kijken op een weg, die geen einde kent, en waar ik de vruchten van kan plukken. Vruchten groeien langzaam, zeer langzaam. Bedenk maar hoe lang het duurt vooraleer vanuit een bloesem een appel tevoorschijn komt. Ik kan nu zeggen dat ik de dingen beter kan waarnemen zoals ze zijn, mezelf gemakkelijker kan aannemen zoals ik ben, en dat ik groei in mildheid tegenover mezelf en anderen. Ik mag steeds verder groeien naar een mens naar Gods hart en wil. Ook deze vruchten groeien langzaam, soms onmerkbaar. Maar als ik kan danken uit de grond van mijn hart, dan weet ik: God werkt in mij en brengt mooie dingen tot stand. Zoals Hij het wil en wanneer Hij het wil. Het heeft telkens opnieuw tijd nodig om me over te geven. Wie geeft nu graag dingen uit handen? Wie wil niet over alles zelf beslissen? Wie wil niet overal een eigen mening over hebben? Het is oh zo menselijk. Het inoefenen en het aannemen van de realiteit zoals ze is in Gods naam, ook mijn eigen realiteit, is geen gemakkelijke weg. Toch leidt ze naar een grote innerlijke vrijheid en innerlijke vrede. Ervoor kiezen om bereid en vastberaden te zijn, krijgen vaste grond in deze leerschool van de waarneming. En oefening baart kunst. De vruchten smaken goed en heerlijk. Zij maken deze weg de moeite waard.